THE INTERNATIONAL

του σκηνοθέτη Τομ Τίκβερ

Με τους Κλάιβ Όουεν, Ναόμι Γουάτς, Άρμιν Μίλερ-Σταλ
Το κείμενο είναι του Άγγελου Κότσαρη
Η καταπληκτική αυτή ταινία του σκηνοθέτη Τομ Τίκβερ, για μένα τον πρωτόβγαλτο γηραλέο κύριο, που κατά τα άλλα καλό θα ήταν να κάθονταν στο σπίτι του, ή μάλλον στ’ αυγά του, αποτέλεσε αιτία να νοιαστώ και να πάρω νωρίτερα τουs β blogers μου μέσα στο σινεμά. Επίσπευσα την λήψη φαρμάκων μου στο σινεμά, όχι γιατί η αδρεναλίνη μου ανέβηκε στα ύψη, μέσα στο μουσείο Guggenheim, ούτε καν για τα πολλά αίματα, που πολύ συχνά κυλούσαν σαν το ποτάμι από στομάχια θώρακες και κεφάλια. Το κλιμακωτό άγχος μου και ο κλιμακωτός προβληματισμός μου, που επίσης κλιμακωτά συνεχώς έβαζαν σε κίνδυνο τον διψασμένο ολοένα και για περισσότερο αίμα καρδιακό μου μυ, δεν ήταν η σκηνοθεσία, η οποία μάλιστα σε γενικές γραμμές στην πραγμάτωση της αληθοφάνειας της, δεν διαφέρει πλέον από φυσικές περίπου ανάλογες σκηνές βίας,

που τώρα τελευταία βλέπουμε και στην Αθήνα, και που λίγο πολύ σαν έξεις αρχίζουμε, όπως και με όλα τα καλά του παγκοσμοποιημένου πολιτισμού μας, να τις συνηθίζουμε και μάλιστα να μην μας φθάνουν. Την ξεχαρβάλωτη καρδιά μου δεν την τάραξαν οι ερμηνείες των ηθοποιών– δεν ήταν καν αυτοί, που κατά την γνώμη μου μέσα σε τέτοιο ορυμαγδό ψυχικών συγκρούσεων δεν έκαναν ότι έπρεπε να κάνουν, και δεν έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό – κι εδώ, με εξαίρεση, ας σημειωθούν οι ερμηνευτικές ικανότητες του Άρμιν Μίλερ-Σταλ που αληθινά υπερέχουν. Armin_mueller-stahl
Εκείνο που πραγματικά, σαν τα ψηλά τα γράμματα στα τραπεζικά συμφωνητικά, με έκανε να δεινοπαθώ, και να αισθάνομαι έντονη την αίσθηση της προαναγγελλόμενης στηθάγχης μου, ήταν ο λόγος του σεναρίου, που πίσω, πίσω και με δυσκολία, χωρίς να υποκρύπτεται, ζητάει τα ρέστα τώρα των περίκλειστων, εντός της οικίας μου, σκέψεων μου, κυρίως στο ότι δήθεν ο έλεγχος των χρεών και οι γκρεμισμένες γέφυρες με οδηγούν, πριν απ’ την ώρα μου, στην παράπλευρη απώλεια της αισιόδοξης συνείδησης μου, μια και αδύνατος κι όχι αδίστακτος, βρίσκομαι έτσι κι αλλιώς στο έλεος της διαφθοράς του καπιταλιστικού συστήματος, και των διεφθαρμένων αφεντικών του στο σύνολό τους, ως επίσης κι όλων των ρεταλιών του, των άλλων των υπόλοιπων, που κι αν δεν το υπηρετούν, το χειρότερο κάνουν ότι δεν το καταλαβαίνουν, ενώ την ίδια ώρα, σκύβοντας το κεφάλι, πίσω από τις ύαινες κι οι ίδιοι ίδια καιροφυλακτούν με το ευτελές το πάθος τους, λιγούρηδες, να ροκανίσουν όποιο σκουπίδι κόκαλου περισσεύει απ’ τ’ αφεντικά του.
Η κρίση αν και τεχνητή έτσι κι αλλιώς κατέφθασε. Κι όπως και κάθε κρίση δεν έχει μόνο τα κακά, έχει και τα καλά της. Την κατρακύλα των Ρωμαίων, μπορεί με καθυστέρηση αιώνων, όμως την διαδέχτηκε η Αναγέννηση και ο αιώνας του Διαφωτισμού.
Πάντως όπως κι αν έχει, χωρίς να είμαι ούτε υπερφίαλα αισιόδοξος μα ούτε και μωρά το ίδιο απαισιόδοξος, δεν πιστεύω ότι η κρίση θα βάλει φραγμό στους πολέμους στη Νιβηρία!, στη μέση Ανατολή και αλλού. Δεν πιστεύω ότι η κρίση θα βάλει φραγμό στην μη απόδοση αληθινής δικαιοσύνης. Δεν πιστεύω ότι η κρίση θα φέρει τον Κινηματογράφο πιο κοντά στην αντικειμενική αλήθεια. Για όλα χρειάζεται πιστεύω αγώνας μόνο με περισσότερη γνώση και καλύτερη παιδεία. Έτσι κι αλλιώς δεν πιστεύω ότι η κρίση αφορά τους λαούς, μια και αυτοί έτσι κι αλλιώς προς το παρόν θα ‘ναι ακόμη οι χαμένοι. Πιστεύω όμως στους λαούς και ξέρω πως Ιστορικά, αν και σιγά, σιγά και λίγο, λίγο στους αιώνες, όλοι μαζί αλλάζουνε, κι όχι με υπερήρωες του τύπου ή του ψυχισμού του Σάλιντζερ ή του τύπου και του φιλότιμου μαφιόζων, όταν το θέλουνε την Ιστορία.
Για τα ψηλά τα γράμματα της ταινίας και ιδιαίτερα για νέους, που η σκέψη τους άρχισε να καλπάζει προς τον σωστό το δρόμο, αξίζει η ταινία να την δουν. Έτσι και τα δικά τους χρήσιμα τα συμπεράσματα θα βγάλουν, και θέση ανάλογη θα πάρουν, σαν χρειαστεί να ‘ρθουνε αντιμέτωποι με ψευδεπίγραφα, και ανιστόρητα εντελώς, τετελεσμένα πεπρωμένα!