Facebook!
ηρεμία στην πολιτική...
ηρεμία στην πολιτική...
Anne Dorval
είναι κι άλλα στη ζωή που αξίζουν...
Xavier Dolan
έχετε σκοτώσει ποτέ την μητέρα σας;
την αγάπη σας;
J' AI TUE MA MERE
Adagio λοιπόν και Lara Fabian.....για πάντα....
και μετά απ’ το τραγούδι…. ένας προβληματισμός και μια συγκλονιστική ταινία….
ΣΚΟΤΩΣΑ ΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ…. J' AI TUE MA MERE
Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι είναι αμαρτία να μισείς τη μάνα σου.Υποκρίνονται! Κι αυτοί έχουν μισήσει τις μάνες τους. Μπορεί για μια στιγμή, μπορεί για ένα χρόνο. Μπορεί τώρα να μην τις μισούν ή και να το έχουν ξεχάσει......αλλά όλοι τις έχουν μισήσει!
Λόγια του Υμπέρ…του Xavier Dolan.
Tι άλλο να πω εγώ για το adagio της αγάπης Μάνας και Γιου μέσα απ’ το σενάριο και την σκηνοθεσία του 19χρονου Γαλλοκαναδού σκηνοθέτη Xavier Dolan. Ταινία κοινωνική βαθύτερα με περιεκτικό σενάριο και δύσκολες ερμηνείες σε δύσκολους και επιπλέον σε ταμπού ρόλους. Προπάντων ρόλους εφήβων και μάλιστα προβληματισμένων, όχι με την πολιτική, μα με την προσωπική τους ελευθερία. Ελευθερία να αγαπάνε˙ ακόμη κι αν μες στο μυαλό τους έχουν σκοτώσει την αγάπη! Τι προσέγγιση να κάνω αναρωτιέμαι σ’ ένα πρόβλημα που προσωπικά με θίγει το ίδιο: όπως και το πρόβλημα των υποσιτισμένων, των κακοποιημένων, των απαίδευτων παιδιών του πλανήτη μας˙ της ίδιας μας της κοινωνίας που ακόμη μισεί τις ιδιαιτερότητες με αποτέλεσμα να τις οδηγεί στη μιζέρια της ηθικής και υπαρξιακής απομόνωσης!
Όπως και να ‘χει την ταινία δεν θα την συνιστούσα σε ηλικία κάτω των 18 χρόνων˙ κι αυτό γιατί η γοητεία της, γιατί είναι γοητευτική με το χιούμορ με την φυσική απλότητα στην ελεύθερη ποιητικά επίδειξη σκηνών, που κάποιους φυσικά μπορεί να σοκάρουν, με την έξυπνα στημένη δραματοποίηση των χαρακτήρων όλων των ερμηνευτών, με το ποιητικό σουρεαλισμό της, με το γκρίζο συναίσθημα και τους βαθύτερους συμβολισμούς της, αλλά και με την ρεαλιστική σκληρότητα της˙ με όλα αυτά που φιλοσοφικά πιστεύω θα παρέσυραν την έστω και σακατεμένη στους καιρούς μας αγνότητα των νεότερων στην ωραιοποίηση και στην υπεραπλούστευση των οιδιπόδειων συμπλεγμάτων μας.
Τα λόγια είναι περιττά˙ μια και εδώ ευτυχώς, αλλά αμφίβολα κυρίως στις αστικές σημερινές μας κοινωνίες, το μίσος μα κι η αγάπη μεταξύ Μάνας και Γιού στο παρατρίχα υπερβαίνουν τη μικρότητα των παθών μας, και ανυψώνονται υπερβατικά πέρα μακριά στον θαλασσινό ορίζοντα πιασμένες χέρι, χέρι σαν σύμβολα της μιας και μοναδικής αληθινής ανθρώπινης αγάπης!
Η φωτογραφία κάποιες φορές μας ταξιδεύει σε παραμυθένιες εκστάσεις. Η μουσική λιτή χωρίς να συνεπαίρνει μαγεύει την εικόνα, την κίνηση και προπαντός την ανάγκη του θεατή να απολαμβάνει απερίσπαστος την μέθεξη με τις ιδέες και τα σύμβολα του έργου.
Ο νεαρός ηθοποιός Xavier Dolan στον κεντρικό ρόλο του Hubert Minel ζει κυριολεκτικά μέσα και από τον ρόλο του την ίδια; τη ζωή του. Η μητέρα του Chantale, με την Anne Dorval, ισορροπώντας μεταξύ αγάπης πόνου και μίσους και φόβων ενσαρκώνει την Μάνα, που όλοι μας στο τέλος κατανοούμε και αγαπάμε! Όλοι οι υπόλοιποι ηθοποιοί νέοι και μεγαλύτεροι πολύ καλοί μέχρι κι ονειρικά υπέροχοι.
Ταινία συγκλονιστική που ανεπιφύλακτα συνιστώ σ’ όσους νοιώθουν ή θέλουν να είναι πραγματικά ελεύθεροι….
Άγγελος Κότσαρης
17.12.09
και μετά απ’ το τραγούδι…. ένας προβληματισμός και μια συγκλονιστική ταινία….
ΣΚΟΤΩΣΑ ΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ…. J' AI TUE MA MERE
Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι είναι αμαρτία να μισείς τη μάνα σου.Υποκρίνονται! Κι αυτοί έχουν μισήσει τις μάνες τους. Μπορεί για μια στιγμή, μπορεί για ένα χρόνο. Μπορεί τώρα να μην τις μισούν ή και να το έχουν ξεχάσει......αλλά όλοι τις έχουν μισήσει!
Λόγια του Υμπέρ…του Xavier Dolan.
Tι άλλο να πω εγώ για το adagio της αγάπης Μάνας και Γιου μέσα απ’ το σενάριο και την σκηνοθεσία του 19χρονου Γαλλοκαναδού σκηνοθέτη Xavier Dolan. Ταινία κοινωνική βαθύτερα με περιεκτικό σενάριο και δύσκολες ερμηνείες σε δύσκολους και επιπλέον σε ταμπού ρόλους. Προπάντων ρόλους εφήβων και μάλιστα προβληματισμένων, όχι με την πολιτική, μα με την προσωπική τους ελευθερία. Ελευθερία να αγαπάνε˙ ακόμη κι αν μες στο μυαλό τους έχουν σκοτώσει την αγάπη! Τι προσέγγιση να κάνω αναρωτιέμαι σ’ ένα πρόβλημα που προσωπικά με θίγει το ίδιο: όπως και το πρόβλημα των υποσιτισμένων, των κακοποιημένων, των απαίδευτων παιδιών του πλανήτη μας˙ της ίδιας μας της κοινωνίας που ακόμη μισεί τις ιδιαιτερότητες με αποτέλεσμα να τις οδηγεί στη μιζέρια της ηθικής και υπαρξιακής απομόνωσης!
Όπως και να ‘χει την ταινία δεν θα την συνιστούσα σε ηλικία κάτω των 18 χρόνων˙ κι αυτό γιατί η γοητεία της, γιατί είναι γοητευτική με το χιούμορ με την φυσική απλότητα στην ελεύθερη ποιητικά επίδειξη σκηνών, που κάποιους φυσικά μπορεί να σοκάρουν, με την έξυπνα στημένη δραματοποίηση των χαρακτήρων όλων των ερμηνευτών, με το ποιητικό σουρεαλισμό της, με το γκρίζο συναίσθημα και τους βαθύτερους συμβολισμούς της, αλλά και με την ρεαλιστική σκληρότητα της˙ με όλα αυτά που φιλοσοφικά πιστεύω θα παρέσυραν την έστω και σακατεμένη στους καιρούς μας αγνότητα των νεότερων στην ωραιοποίηση και στην υπεραπλούστευση των οιδιπόδειων συμπλεγμάτων μας.
Τα λόγια είναι περιττά˙ μια και εδώ ευτυχώς, αλλά αμφίβολα κυρίως στις αστικές σημερινές μας κοινωνίες, το μίσος μα κι η αγάπη μεταξύ Μάνας και Γιού στο παρατρίχα υπερβαίνουν τη μικρότητα των παθών μας, και ανυψώνονται υπερβατικά πέρα μακριά στον θαλασσινό ορίζοντα πιασμένες χέρι, χέρι σαν σύμβολα της μιας και μοναδικής αληθινής ανθρώπινης αγάπης!
Η φωτογραφία κάποιες φορές μας ταξιδεύει σε παραμυθένιες εκστάσεις. Η μουσική λιτή χωρίς να συνεπαίρνει μαγεύει την εικόνα, την κίνηση και προπαντός την ανάγκη του θεατή να απολαμβάνει απερίσπαστος την μέθεξη με τις ιδέες και τα σύμβολα του έργου.
Ο νεαρός ηθοποιός Xavier Dolan στον κεντρικό ρόλο του Hubert Minel ζει κυριολεκτικά μέσα και από τον ρόλο του την ίδια; τη ζωή του. Η μητέρα του Chantale, με την Anne Dorval, ισορροπώντας μεταξύ αγάπης πόνου και μίσους και φόβων ενσαρκώνει την Μάνα, που όλοι μας στο τέλος κατανοούμε και αγαπάμε! Όλοι οι υπόλοιποι ηθοποιοί νέοι και μεγαλύτεροι πολύ καλοί μέχρι κι ονειρικά υπέροχοι.
Ταινία συγκλονιστική που ανεπιφύλακτα συνιστώ σ’ όσους νοιώθουν ή θέλουν να είναι πραγματικά ελεύθεροι….
Άγγελος Κότσαρης
17.12.09
