Μνήμες παιδικής ηλικίας από τον Κινηματογράφο Πάλμιον στο Μεσολόγγι.
Τα χρόνια του Κινηματογράφου από το 1947 ως και το 1955 ας πούμε ότι ήταν για το μυαλό και το συναίσθημα ενός παιδιού, εκείνης της εποχής, χρόνια εξερευνητικά . Εξερευνητικά στην έννοια αλλά και στο πάθος που θα δημιουργούσε από εκεί και πέρα σ' ένα παιδί, αυτή καθεαυτή η κινούμενη εικόνα στην αντίληψη του από την ανάγνωση της καινούργιας αυτής εμπειρίας, από τις πρωτοφανέρωτες εντυπώσεις της, από τον, αρχικά εκτός κρατικών ποδηγετήσεων, παιδαγωγικό ακόμη και κοινωνικό σχεδιασμό της, και τέλος από το υπερβατικό γεγονός της ίδιας της κινούμενης εικόνας, περίπου μεταφυσικό, που θα 'γραφε με την παράξενη γραφή της, στο άγουρο μυαλό ενός παιδιού, η μαγική μεταφορά της ζωής και όλων των λεπτομερειών της, μέσα από κίνηση, σ' ένα αδυσώπητα γοητευτικό, απέναντι στις αισθήσεις του, έμψυχο κύλισμα ειδώλων ζωντανών, μ' όλες τις ιδιοτητές των καλές, κακές, όμορφες, άσχημες, και όλα αυτά πάνω σφιχτά δεμένα σ' ένα παραμυθένιο ασπρόμαυρο καθρέφτη, που ω του θαύματος αποτελούσε ένα τεράστιο λευκό πανί, που ήταν η οθόνη.
Λίγο πολύ η εντύπωση της κινούμενης εικόνας στο μυαλό ενός παιδιού, όπως την διαμόρφωνε η μέχρι τότε κινηματογραφική γραφή, -κυρίως η διεθνής και λιγότερο η ανάλογη ντόπια,- άνοιγε τον ορίζοντα σε μια πολυδιάστατη εξερεύνηση ενός ασπρόμαυρου άγνωστου κόσμου πέραν του υπαρκτού, που κι αν ανύπαρκτος και φτιαχτός στην ουσία, χωρίς σάρκα και οστά, χωρίς οσμές και γεύσεις, χωρίς την θερμοκρασιακή κλίμακα της αφής και της επαφής, εν τούτοις με συναισθήματα καταφανή, με λόγο ανθρώπινης δομής και ηχοχρωμάτων ( μετά το τέλος του Βωβού κινηματογράφου περίπου το 1927), με ανθρώπινα ήθη, με εθιμικές ιδιαιτερότητες με ενδυματολογικές διαχρονικές συνήθειες, με χαρακτήρες διάφορους και πολύμορφους, με πρόσωπα κι ονόματα μεγάλα μέσα σε κρίσιμες Ιστορικές στιγμές της ανθρωπότητας, μ’ έργα και πράξεις των ανθρώπων πρωτοφανέρωτες κι ίσως κάποιες φορές και εντελώς αφύσικες, με τόσα κι άλλα τόσα πραγματικά ή μυθοπλαστικά συμβάντα ή κι ακόμη περισσότερα μ’ άλλα δημιουργήματα μέσα απ’ τη φαντασία δημιουργών του λόγου, της Τέχνης γενικότερα, που ξαφνικά από άγνωστες απόμακρες παγκόσμιες γωνιές έφταναν μέσω της κινούμενης εικόνας, έστω και με λίγη φαντασία, φρέσκα και ολοζώντανα στην νόησή μας και λίγο, λίγο αργότερα και στην κατανόησή μας.Βαθύτερα η των καιρών εκείνων, που η γνώση ήταν ελλιπής, επίδραση στη μόρφωση του ανήλικου παιδιού, όσο και να μην απέδιδε άμεσα και ραγδαία στην επιδερμική μορφή της κατανόησής του, παρ’ όλα ταύτα έκτιζε κυρίως για το μέλλον μία βαθύτερη, και μία αλλιώτικη, εν σχέσει με τα πριν, παγκόσμια αισθητική και διαμόρφωση του ανθρώπινου του χαρακτήρα. Αλλά και το παραδοξότερο, τότε σαν ήμαστε παιδιά, ακόμη στα αισθήματα, στα συναισθήματά μας αλλά ακόμη, ακόμη και στην ιδεολογία μας έφθανε κι επιδρούσε έστω κι αν αδιόρατα τότε με την δυναμική της πάντοτε ενεργητική με την ζωντάνια της η μαγική κινούμενη εικόνα. Αν μη τι άλλο, λίγο προτού φουντώσει ο επάρατος Μακαρθρισμός (ψυχρός πόλεμος), αλλά λιγότερο και στην διάρκεια του, ο αλλοτινός Κινηματόγραφος με αληθοφάνεια ωθούσε την ψυχή μας στο ψάξιμο σε πάμπολλους τομείς, που οι τότε τοπικές του τόπου μας οι κοινωνίες με την περιορισμένη πολιτιστική δραστηριότητα τους και τις ελάχιστες παιδαγωγικές δυνατότητες, με κουμπωμένο συναισθηματισμό, στεγνές και δίχως χιούμορ με προδιαγραμμένους αυστηρά από εκκλησία και κράτος προκαθορισμένους δρόμους ανθρώπινης στρεβλής ανάπτυξης και επικοινωνίας, δεν είχαν την δυνατότητα να τα ξεκολλήσουν και να τα πάνε έστω και λίγο παραπέρα από τα γνωστά τα τέλματα της πλήξης και της ανίας της τότε εποχής και ιδιαίτερα στην επαρχία. Και τι δεν έβλεπε τότε ένα παιδί! Ας πούμε για την ομορφιά. Όμορφες μορφές, καλοντυμένες πάντα. Τα χρόνια εκείνα στον Κινηματογράφο επικρατούσε τόσο στις γυναίκες όσο και στους άνδρες, (έτσι κι αλλιώς λόγω του ασπρόμαυρου,) ο Μεσογειακός τύπος, (αν και τότε και πάλι οι γυναίκες ήξεραν ν' αλλάζουν το χρώμα των μαλλιών τους,) εξελιγμένος μάλιστα με πλούσια ρούχα και μοντέρνες κομμώσεις κυρίως στις αστικές ρομαντικές, ερωτικές πλοκές!
Λίγο πολύ η εντύπωση της κινούμενης εικόνας στο μυαλό ενός παιδιού, όπως την διαμόρφωνε η μέχρι τότε κινηματογραφική γραφή, -κυρίως η διεθνής και λιγότερο η ανάλογη ντόπια,- άνοιγε τον ορίζοντα σε μια πολυδιάστατη εξερεύνηση ενός ασπρόμαυρου άγνωστου κόσμου πέραν του υπαρκτού, που κι αν ανύπαρκτος και φτιαχτός στην ουσία, χωρίς σάρκα και οστά, χωρίς οσμές και γεύσεις, χωρίς την θερμοκρασιακή κλίμακα της αφής και της επαφής, εν τούτοις με συναισθήματα καταφανή, με λόγο ανθρώπινης δομής και ηχοχρωμάτων ( μετά το τέλος του Βωβού κινηματογράφου περίπου το 1927), με ανθρώπινα ήθη, με εθιμικές ιδιαιτερότητες με ενδυματολογικές διαχρονικές συνήθειες, με χαρακτήρες διάφορους και πολύμορφους, με πρόσωπα κι ονόματα μεγάλα μέσα σε κρίσιμες Ιστορικές στιγμές της ανθρωπότητας, μ’ έργα και πράξεις των ανθρώπων πρωτοφανέρωτες κι ίσως κάποιες φορές και εντελώς αφύσικες, με τόσα κι άλλα τόσα πραγματικά ή μυθοπλαστικά συμβάντα ή κι ακόμη περισσότερα μ’ άλλα δημιουργήματα μέσα απ’ τη φαντασία δημιουργών του λόγου, της Τέχνης γενικότερα, που ξαφνικά από άγνωστες απόμακρες παγκόσμιες γωνιές έφταναν μέσω της κινούμενης εικόνας, έστω και με λίγη φαντασία, φρέσκα και ολοζώντανα στην νόησή μας και λίγο, λίγο αργότερα και στην κατανόησή μας.Βαθύτερα η των καιρών εκείνων, που η γνώση ήταν ελλιπής, επίδραση στη μόρφωση του ανήλικου παιδιού, όσο και να μην απέδιδε άμεσα και ραγδαία στην επιδερμική μορφή της κατανόησής του, παρ’ όλα ταύτα έκτιζε κυρίως για το μέλλον μία βαθύτερη, και μία αλλιώτικη, εν σχέσει με τα πριν, παγκόσμια αισθητική και διαμόρφωση του ανθρώπινου του χαρακτήρα. Αλλά και το παραδοξότερο, τότε σαν ήμαστε παιδιά, ακόμη στα αισθήματα, στα συναισθήματά μας αλλά ακόμη, ακόμη και στην ιδεολογία μας έφθανε κι επιδρούσε έστω κι αν αδιόρατα τότε με την δυναμική της πάντοτε ενεργητική με την ζωντάνια της η μαγική κινούμενη εικόνα. Αν μη τι άλλο, λίγο προτού φουντώσει ο επάρατος Μακαρθρισμός (ψυχρός πόλεμος), αλλά λιγότερο και στην διάρκεια του, ο αλλοτινός Κινηματόγραφος με αληθοφάνεια ωθούσε την ψυχή μας στο ψάξιμο σε πάμπολλους τομείς, που οι τότε τοπικές του τόπου μας οι κοινωνίες με την περιορισμένη πολιτιστική δραστηριότητα τους και τις ελάχιστες παιδαγωγικές δυνατότητες, με κουμπωμένο συναισθηματισμό, στεγνές και δίχως χιούμορ με προδιαγραμμένους αυστηρά από εκκλησία και κράτος προκαθορισμένους δρόμους ανθρώπινης στρεβλής ανάπτυξης και επικοινωνίας, δεν είχαν την δυνατότητα να τα ξεκολλήσουν και να τα πάνε έστω και λίγο παραπέρα από τα γνωστά τα τέλματα της πλήξης και της ανίας της τότε εποχής και ιδιαίτερα στην επαρχία. Και τι δεν έβλεπε τότε ένα παιδί! Ας πούμε για την ομορφιά. Όμορφες μορφές, καλοντυμένες πάντα. Τα χρόνια εκείνα στον Κινηματογράφο επικρατούσε τόσο στις γυναίκες όσο και στους άνδρες, (έτσι κι αλλιώς λόγω του ασπρόμαυρου,) ο Μεσογειακός τύπος, (αν και τότε και πάλι οι γυναίκες ήξεραν ν' αλλάζουν το χρώμα των μαλλιών τους,) εξελιγμένος μάλιστα με πλούσια ρούχα και μοντέρνες κομμώσεις κυρίως στις αστικές ρομαντικές, ερωτικές πλοκές!
Συνεχίζεται....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου